การดูที่ปัจจุบัน คือดูอารมณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนั้น มีอารมณ์อะไรเข้าไปรู้ว่าจิตมันเข้าไปรับอารมณ์นั้นแล้วคล้อยตามก็ให้กำหนดรู้แล้วละเสีย  ถ้ามันไม่ได้เข้าไปคล้อยตามรู้แล้วก็นิ่งเสียเช่นนั้น ไม่ใช่เฉย คือต้องกำหนดรู้ก่อน ละไม่ได้ก็เฉย หรือปล่อยวางอารมณ์นั้น  รู้ทันการเฉยหรือปล่อยวางแล้วก็เตรียมละอารมณ์ที่จะเกิดขึ้นตามมา เพราะอารมณ์ที่จะเกิดต่อจากการที่เราวางเฉยคือความรู้สึกสบาย 

การละรูปต้องทำความเห็นไปจากปัจจุบัน จนถึงความจริงที่จะเกิดขึ้นในเบื้องหน้าให้เข้าใจ จนกว่าจิตจะยอมจำนนต่อความจริง

ขออนุญาตเพิ่มเติมอีกนิดครับพระอาจารย์

เมื่อจิตเรามองเห็น วิญญาณเข้าไปสัมผัสรับรู้ จิตพอใจ เกิดสุขเวทนา แต่ถ้าจิตมองเห็น แล้วไม่เราไม่ปรุงแต่งต่อ แบบนี้จะเป็นวิธีการที่ถูกหรือไม่ครับ คล้ายๆกับการเห็นแล้วอุเบกขาครับ วิธีการนี้ดูเหมือนจะเลี่ยงๆหลบๆ ปัญญาจะเกิดได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ครับ ขอพระอาจารย์ช่วยชี้แนะเพิ่มเติมครับ

ขอบพระคุณพระอาจารย์ครับ

เหมือนเราบ้วนน้ำลายออกไปแล้วเราไม่ใส่ใจอีก คิดว่ารูปเปรียบเหมือนน้ำลาย

นั่นแหละ