การที่เราได้ปฏิบัติธรรมเจริญขึ้นจนได้ญานแล้วนั้น เมื่อไม่ได้ปฏิบัติอย่างต่อเนื่องคือหยุดการปฏิบัติแล้ว ญานคงมีอยู่แต่กำลังของญานนั้นมีกำลังอ่อนลง

เหมือนว่าเราได้เรียนการคัดลายมือในการเขียนหนังสือจนมีความสวยงาม  แล้วเราหยุดไม่ได้เขียนอีกเลย เมื่อเราจะเขียนให้สวยงามเหมือนเดิมอีกเราก็ต้องมาเริ่มกันใหม่กว่าจะเข้าที่เข้าทางก็ต้องใช้เวลา แต่ดีที่เรามีความรู้อยู่ว่าจะต้องเขียนอย่างไรก็จะเป็นการง่ายกว่าการที่ไม่เคยได้เขียนมาเลย

เช่นกันการที่เราทิ้งการปฏิบัติธรรมไปนาน เมื่อมาปฏิบัติใหม่ ก็เหมือนเป็นการเริ่มใหม่แต่ประสพการณ์ที่เคยปฏิบัติมาเคยรู้เคยได้ผลมานั้นไม่ได้หายไปไหนยังคงอยู่ แต่จะแสดงผลออกมาอีกก็ต้องทำจนมีกำลังพอที่จะให้ผล